چگونگی ورشکستگی شرکت ورلد کام

ورلدکام[1] عرضه‌کنندۀ‌ خدمات تلفن، داده‌های ارتباطی، پیام‌رسانی الکترونیکی و اینترنتی و دیگر خدمات مربوط به فنّاوری اطلاعات است. این شرکت در ۱۹۹۸، از ادغام شرکت ارتباط از راه دور ام‌سی‌آی و شرکت ورلدکام به وجود آمد. آغاز فعالیت ام‌سی‌آی به ۱۹۶۳ و تقاضای جان گوکن بازمی‌گردد که درپی دریافت مجوز از کمیسیون مرکزی ارتباطات بود تا با استفاده از فناوری جدید میکروویو بین دو ایالت امریکا ارتباط تلفنی برقرار کند، اما شرکت (AT&T) که در آن زمان انحصار خدمات تلفنی را در اختیار داشت، شدیداً با طرح جان گوکن مخالفت کرد. در ۱۹۶۸ شرکت جان گوکن از میکروویو کامیونیکیشن به ام‌سی‌‌آی[2] تغییر نام داد. در ۱۹۸۲، بالاخره با فشار دولت(AT&T)  موافقت کرد که از کنترل ۲۲ شرکت منطقه‌ای تلفن صرف نظر کند. در ۱۹۹۵ ام‌سی‌آی چند شرکت تلفنی را خرید و در ۱۹۹۶ با شرکت نیوز کورپوریشن فعالیت مشترکی را آغاز کرد تا با استفاده از یک سیستم ماهواره‌ای معروف به اِی اسکای بی اطلاعات و برنامه‌های تفریحی در اختیار مشتریان قرار دهد. درپی رقابت‌های شدید، ام‌سی‌آی در ۱۹۹۷ به پیشنهاد خرید ۳۷میلیارد دلاری شرکت ارتباط از راه دور ورلدکام پاسخ مثبت داد. ورلدکام، که در ۱۹۸۳ تأسیس شده بود، با استفاده از شبکۀ فیبر نوری، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های خدمات تلفنی و اینترنتی ایالات متحد شد. عملیات شرکت حول سه بخش : مخابرات ایالات متحده، اینترنت و خدمات فناوری سازماندهی شد.

ورلدکام دومین شرکت بزرگ راه دور در ایالات متحده بعد از (AT&T) که با شبکه فیبر نوری 45000 مایلی سراسری خود خدمات تلفن محلی را در بیش از 100 بازار ارائه می دهد و همچنین دیتا، اینترنت و سایر خدمات ارتباطی را هم ارائه می دهد. همچنین ورلدکام اینترنشنال یک رقیب محلی و مبتنی بر امکانات در 15 کشور خارج از ایالات متحده است که به شبکه جهانی جهانی بیش از 5000 ساختمان در استرالیا، بلژیک، برزیل، فرانسه، ایرلند، آلمان، هنگ کنگ، ایتالیا، ژاپن، مکزیک متصل می شود. ، هلند، سنگاپور، سوئیس، سوئد، و بریتانیا خدمات رسانی می‌کند.

دفتر مرکزی ورلدکام درجکسون، ایالت میسی‌سیپی، قرارداشت. این شرکت همچنین مالک یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های خدمات اینترنتی بود.

زمانی بود که اپراتورهای راه دور بر صنعت مخابرات حکومت می کردند. در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000، بزرگترین شرکت مخابراتی ارائه دهنده خدمات اینترنت و راه دور ورلدکام بود. ورلدکام در طول دهه 90 از طریق یک سری مدیریت ضعیف تملک و ادغام در یک شرکت از بخش‌ رقیب، خدمات و محصولات زائد و سیستم‌های صورت‌حساب چندگانه رشد کرده بود. در محیطی پر هرج و مرج که برای تقلب و فساد عالی بنظر می‌رسید.

اولین افشاگری

کیم امیگ یک تحلیلگر بودجه در ورلدکام، بلافاصله پس از استخدام در سال 1996 شاهد اقدامات تجاری فاسدانه‌ای  بود، مانند روابط شخصی نزدیک بین مدیران شرکت و فروشندگانی که به آنها قرارداد واگذار می‌نمودند و پیمانکارانی که نرخ های گزافی دریافت می‌کردند. وقتی امیگ این مسائل و مسائل دیگر را زیر سوال برد، مدیریت صراحتاً به او گفت که بس کند. اگرچه به طور رسمی مورد سرزنش قرار نگرفت، اما رئیس امیگ  او را تهدید به پایان کار کرد.

امیگ  درخواست انتقال داد و طی سالیان بعد همیشه با بررسیهای درخشان خود چندین بار ارتقا یافت تا به مدیریت رسید. در سال 2000 تجارت ورلدکام سیر نزولی بخود گرفت ، اما اقدامات کاهش هزینه که برخی مدیران درخواست می کردند اغلب نادرست بود. امیگ در برابر دستورالعمل‌های تجاری بد، مانند عدم پرداخت به موقع به فروشندگان، مخالفت کرد. اما در اواخر سال 2000 از او و دیگران خواسته شد تا کاری را انجام دهند که به عقیده امیگ کاملاً غیرقانونی بود .  ” طبقه‌بندی اشتباه هزینه‌ها در دفاتر حسابداری“

خلاصه داستان این بود: با تغییر هزینه‌های دستمزد  از یک طبقه‌بندی به طبقه‌بندی دیگر، ورلدکام می‌توانست بجای زیان به طور مصنوعی سود خود را افزایش دهد. درحالت خوش بینانه این نه تنها برای سرمایه گذاران گمراه کننده بود بلکه در واقع کلاهبرداری بوده است. امیگ  از اجرای دستور خودداری کرد و مدیر ارشد عملیات را خبردار نمود. دستور قبل از اجرای آن متوقف شد، اما بلافاصله پس از آن امیگ  اخراج شد.

حسابرسان وارد عمل می‌شوند

اما این رسوایی تنها باعث سقوط ورلدکام  نشد. در واقع، هیچ کس خارج از بخش کیم امیگ نام او را نشنیده بود تا اینکه سینتیا کوپر، رئیس بخش حسابرسی داخلی ورلدکام، متوجه اتهامات امیگ شد و تصمیم گرفت تا تحقیقات بیشتری انجام دهد.

افشاگری امیگ یک طرح حسابداری را متوقف کرد اما طرح دیگر جای آن را گرفت. با کاهش شدید فروش، برخی از مدیران ورلدکام ایده دیگری را با استفاده از ترفندهای حسابداری[3] ابداع کردند. تحت عنوان ساختگی ” پیش پرداخت ظرفیت ” و به حسابداران شرکت دستور داده شد بجای ثبت برخی از هزینه‌ها مانند اجاره خطوط شبکه در سرفصل هزینه‌های عملیاتی آنها را به عنوان هزینه سرمایه ثبت کنند. هزینه‌های سرمایه‌ای مربوط به دارایی‌ها است و می‌تواند در یک دوره چند ساله تقسیم شود، در حالی که هزینه‌های عملیاتی باید در زمان وقوع به طور کامل شناسایی شوند. مشابه طرحی که قبلاً ساخته شده بود، این تغییر منجر به گزارش‌های مالی گردید که نشان‌دهنده یک شرکت سالم و سودآور بود. اما در حقیقت، ورلدکام  به سمت ورشکستگی می‌رفت.

هنگامی که کوپر و تیم حسابرسی او ادعاهای امیگ  را مورد بررسی قراردادند متوجه گردیدند که آنها بیش از 1.4 میلیارد دلار در هزینه‌های سرمایه‌ای در سرفصل‌ ” پیش پرداخت ظرفیت ” ثبت نموده‌اند. کوپر قبلاً این اصطلاح را نشنیده بود. او از هیچ یک از حسابداران توضیحی نخواست. علاوه بر این، هیچ چیزی در راستای تایید و حمایت از آن اسناد وجود نداشت ( نه فاکتوری، نه رسیدی و نه حتی مدارک مثبته).

در مجموع، حسابرسان 3.9 میلیارد دلار هزینه های عملیاتی را که به حساب های هزینه سرمایه منتقل شده بود، کشف کردند. هنگامی که خبر تحقیقات به مدیرانی که دستور داده‌های فریبکارانه را داده بودند رسید، از کوپر خواسته شد آنها را کنار بگذارد. او این کار را نکرد. در عوض، کوپر به سمت رئیس کمیته حسابرسی هیئت مدیره ورلدکام  رفت و حسابداری متقلبانه شرکت را به صدا درآورد.

عواقب

پس از گزارش کوپر، کمیسیون بورس و اوراق بهادار تحقیقات خود را در مورد حسابداری ورلدکام  آغاز کرد و متوجه شد که این شرکت دارایی های حیرت آور 11 میلیارد دلاری را اغراق کرده است. در آن زمان، این بزرگترین مورد کلاهبرداری حسابداری شرکتی در تاریخ ایالات متحده بود. ورلدکام را به کلاهبرداری مدنی متهم کرد و به تسویه حساب 2.25 میلیارد دلاری رسید. چندین مدیر اجرایی و مدیرعامل به اتهام کلاهبرداری از اوراق بهادار، توطئه و ارائه اسناد جعلی نزد قانون‌گذاران متهم شدند. ورلدکام برای حفاظت از ورشکستگی فصل 11 ثبت نام کرد و در سال 2006، آنچه از شرکت زمانی قدرتمند باقی مانده بود توسط Verizon خریداری شد.

پس از رسوایی‌های ورلدکام ، انرون و دیگر رسوایی‌های حسابداری شرکتی، کنگره قانون ساربنز – آکسلی را تصویب کرد، یک قانون حاکمیت شرکتی که از جمله موارد دیگر، مدیران ارشد را شخصاً مسئول صحت صورت‌های مالی شرکت می‌داند. قانون ساربنز – آکسلی طیف وسیعی از عناصری  مانند حفظ استقلال حسابرس، تضاد منافع، افشای مالی، مسئولیت های هیئت مدیره یک شرکت، و همچنین مجازات جرایم یقه سفید[4] را شامل می‌شود. این قانون همچنین الزام می‌کند که شرکت‌ها ابزاری را برای کارمندان فراهم کنند تا به‌طور ناشناس حسابداری مشکوک یا سایر اعمال مشکوک را گزارش کنند.

در سال 2002، مجله تایم، سینتیا کوپر را – به همراه شرون واتکینز از انرون و کولین رولی از اف‌بی‌آی – از شخصیت‌های سال خود نامید که در مجموع به آنها «افشاگران» می‌گویند. سینتیا کوپر به‌عنوان فردی که رهبری و تعهدش به اخلاق به تغییر روش تجارت شرکت‌های آمریکایی کمک کرد، نمونه‌ای از افشاگری مؤثر است.

[1] worldCom

[2] MCI Communications Corporation

[3] Cook the books – کتاب‌ها را بپزید اصطلاحی عامیانه برای استفاده از ترفندهای حسابداری است تا نتایج مالی یک شرکت را بهتر از آنچه هست نشان دهد

[4] جرمی که معمولاً شامل سرقت پول از یک شرکت می شود و توسط افرادی انجام می شود که پست های مهمی در شرکت دارند