فصل هفت

هاردین

به محض اینکه تسا از در بیرون می دود، ونس شروع به تکان دادن دستانش در مقابل او می کند و فریاد می زند: “بفرما! بفرما بفرما”

او در مورد چه چیزی صحبت می کند – و لعنتی چرا اینجاست؟ من از تسا متنفرم که به او زنگ زد. من حرفمم را پس می‌گیرم. من هرگز نمی توانستم از او متنفر باشم، اما، لعنتی، او مرا عصبانی می کند.

وقتی با این مرد صحبت می‌کنم، دهانم بی‌حس می‌شود و می‌گویم: “هیچ‌کس تو را اینجا نمی‌خواهد”.

چشمهایم میسوزد. تسا کجاست؟ آیا او رفت؟ من فکر کردم او این کار را کرده است، اما اکنون گیج شدم. چند وقت پیش او به اینجا آمد؟ آیا او برای شروع اینجا بود؟ من نمی دانم.”

“آتش را روشن کن.”

“چرا؟ می خواهی با خانه بسوزم؟” من پرسیدم یک نسخه جوان‌تر از او که در خانه مادرم به مانتو تکیه داده بود ذهنم را پر می‌کند. داشت برایم می خواند. چرا او داشت برایم می خواند.

با صدای بلند گفتم؟ من هیچ ایده کوفتی ندارم ونس امروزی به من خیره شده است،

انتظار چیزی “اگر من هم بودم تمام اشتباهات تو از بین می رفت.” فلز روی فندک، پوست ناهموار انگشت شستم را می سوزاند، اما من به زدن فندک ادامه می دهم.

“نه، من می‌خواهم تو خانه را به آتش بکشی. شاید آن وقت بتوانی کمی آرامش پیدا کنی.”

فکر می کنم ممکن است سر من فریاد بزند، اما من به سختی می توانم مستقیم ببینم، چه برسد به اندازه‌گیری حجم صدای او. او در واقع به من اجازه می دهد که این چیزها را بسوزانم؟

کی گفته من به اجازه لعنتی نیاز دارم؟

«تو کی هستی که به من اجازه بدهی؟ «یادم نیست از شما سوال کرده باشم. شعله را تا بغل مبل پایین می آورم و منتظر می مانم تا بگیرد. من منتظرم تا آتش همه جانبه این مکان را نابود کند.

هیچ اتفاقی نمی افتد.

“من یک کار واقعی هستم، آره؟” به مردی که ادعا می کند پدر من است می گویم. او می گوید: “این کار نمی کند” یا شاید من همان کسی باشم که صحبت می کند – اگر من صحبت کنم

من می دونم دستم را به مجله‌ای قدیمی می‌برم که بالای یکی از جعبه‌ها افتاده و شعله را به گوشه‌ی صفحات می‌آورم. بلافاصله مشتعل می شود. من آتش را تماشا می کنم که از صفحه ها عبور می کند و مجله در حال سوختن را روی کاناپه می اندازم. من تحت تأثیر این قرار گرفتم که آتش چقدر سریع کاناپه را می بلعد، و قسم می خورم که می توانم خاطرات لعنتی را که همراه با تکه‌ای گه می سوزند، احساس کنم.

دنباله رم در مرحله بعدی قرار دارد – در یک خط پیچ خورده می سوزد. چشمان من به سختی می توانند شعله های آتش را نگه دارند که روی تخته های کف می رقصند، جیغ می زنند و می ترکند و آرامش بخش‌ترین صداها را می سازند. رنگ‌ها روشن و دیوانه‌کننده هستند و با عصبانیت به بقیه اتاق حمله می‌کنند.

با شنیدن صدای شعله های آتش، ونس فریاد می زند: “راضی شدی؟”

نمی دانم هستم یا نه.

تسا نیست، از اینکه خانه را ویران کردم ناراحت می شد.

” او کجاست؟” می پرسم و اتاق را که پر از دود و تار است را جستجو می کنم.

اگر او اینجا باشد و اتفاقی برایش بیفتد. . . “او بیرونه. او در امنیته” ونس به من اطمینان می دهد.

من به او اطمینان ندارم من ازش متنفرم تمام اینها تقصیر او هستش تسا هنوز اینجاست؟ او دروغ می‌گوید

اما بعد متوجه شدم تسا برای این کار خیلی باهوش است. او قبلا رفته بود دور از این از خرابکاری من. و اگر این مرد مرا بزرگ کرده بود، به این آدم بد تبدیل نمی شدم. من به این همه آدم صدمه نمی زنم، مخصوصا تسا. من هرگز نمی خواستم به او صدمه بزنم، اما همیشه این کار را می کنم.

“کجا بودی تو؟” از او می پرسم. کاش شعله های آتش بزرگ می شد. با این بطری کوچک، هرگز خانه به طور کامل نمی سوزد. شاید بطری دیگری را در جایی پنهان کرده باشم. نمی توانم آنقدر واضح فکر کنم که به یاد بیاورم. آتش به اندازه کافی بزرگ حس نمی شود

” کافیه” شعله های کوچک به اندازه خشم لعنتی من نیست و من به چیزهای بیشتری نیاز دارم.

“من با کیمبرلی در هتل بودم. بیا قبل از رسیدن آتش نشانی برویم، و گرنه خودت آسیب می بینی.”

“نه – اون شب کجا بودی؟” اتاق شروع به چرخیدن می کند و گرما داره خفه ام می کنه.

به نظر می رسد ونس واقعاً شوکه شده است و می ایستد و کاملاً به حالت ایستاده جابجا می شود. “چی؟ من حتی اینجا نبودم، هاردین! من در آمریکا بودم. من هرگز اجازه نمی دهم چنین اتفاقی برای مادر تو بیفتد! اما، هاردین، ما باید برویم!” او فریاد می زند

چرا باید بریم؟ من میخواهم سوختن این آشغال را تماشا کنم.

من می گویم: “خب، به هر حال این اتفاق افتاده است”، بدنم سنگین تر و سنگین تر می شود. من احتمالاً باید بنشینم، اما اگر مجبور باشم این تصاویر را در ذهنم پخش کنم، او هم همینطور. مادرم را تا حد خمیر لعنتی کتک زدند. هر کدام از آنها روش خود را با او داشتند، آنها بارها و بارها به او تجاوز کردند. . .” سینه‌ام به شدت درد می کند، ای کاش می توانستم دستم را به داخل برسانم و همه چیز را بیرون بیاورم. قبل از ملاقات با تسا همه چیز راحت تر بود، هیچ چیز نمی توانست به من صدمه بزند. حتی این لعنتی هم اینطوری به من صدمه نمی زند. یاد گرفته بودم سرکوبش کنم تا اینکه او مرا وادار کرد. او باعث شد احساس کنم که هرگز نمی خواستم، و حالا به نظر نمی رسد که آن را خاموش کنم.

“متاسفم. خیلی متاسفم که این اتفاق افتاد!”

من به بالا نگاه می کنم، و او گریه می کند. چطور جرأت میکند لعنتی گریه کند وقتی مجبور نبود آن را تماشا کند – مجبور نبود هر بار که چشمانش را برای خوابیدن می بست، سال به سال آن را ببیند.

نورهای آبی چشمک زن از میان پنجره ها به داخل میلغزند و در تمام شیشه های اتاق پخش می شوند و آتش من را قطع می کنند. آژیرها بلند هستند – لعنتی، آنها بلند هستند.

“برو بیرون” ونس فریاد می زند. “برو بیرون حالا” برو بیرون و سوار ماشین من شو! برو!” او دیوانه وار فریاد می زند. دراماتیک لعنتی

” لعنت به تو” من تلو تلو خوردن؛ اتاق الان سریعتر می چرخد و آژیرها گوشم را کر می کنند.

قبل از اینکه بتوانم او را متوقف کنم، دستانش روی من است و بدن مست مرا از اتاق نشیمن، به آشپزخانه، و از پشت بیرون می‌آورد. من سعی می کنم او را عقب بزنم، اما عضلات من از همکاری امتناع می کنند. هوای سرد به من برخورد می کند و سرگیجه ام می گیرد و سپس با باسنم روی بتن می‌افتم.

فکر می کنم قبل از ناپدید شدن می گوید: “به کوچه برو و سوار ماشین من شو”.

بعد از چند بار افتادن روی پاهایم به تکاپو افتادم و سعی کردم در پشتی آشپزخانه را باز کنم، اما قفل است. در درون من صداهای متعددی را می شنوم، همه فریاد می زنند و چیزی وز وز میکند. این چه لعنتی است؟

گوشی ام را از جیبم بیرون می آورم و می بینم که اسم تسا روی صفحه چشمک می زند. یا می توانم ماشینش را در کوچه پیدا کنم و با او روبرو شوم یا می توانم داخل شوم و دستگیر شوم. من به چهره تار او روی صفحه نگاه می کنم و تصمیم برای من گرفته می شود.

من تا آخر عمر نمی توانم بفهمم که لعنتی چگونه می خواهم از خیابان عبور کنم بدون اینکه پلیس مرا ببیند. صفحه گوشی من کپی شده و در حال جابجایی است، اما به نوعی می توانم شماره تسا را بگیرم.

“هاردین” حال تو خوبه ؟” او گریه می کند تو اسپیگر.

“من را در انتهای خیابان، روبروی قبرستان سوارکن.” چفت دروازه همسایه را بلند می کنم و تماس را قطع می کنم. حداقل من مجبور نیستم از حیاط مایک عبور کنم.

امروز با مامانم ازدواج کرد؟ به خاطر او، امیدوارم که نه.

“تو نمی خواهی که او برای همیشه تنها بماند. می دانم که دوستش داری؛ او هنوز مادر توست،” صدای تسا در سرم می پیچد. عالی، الان صداها را می شنوم.

” من کامل نیستم. هیچ کس نیست،” صدای شیرین او مرا به یاد می آورد. او اشتباه می کند، او بسیار اشتباه، ساده لوح و کامل است.

من موفق می شوم خودم را در گوشه خیابان مادرم پیدا کنم. قبرستان پشت سرم تاریک است. تنها نور از آبی چشمک زن در دوردست می آید. بیمر سیاه چند لحظه بعد بلند می شود و تسا جلوی من می ایستد. بدون هیچ حرفی سوار ماشین می شوم و قبل از اینکه او روی پدال گاز بگذارد، در به سختی بسته می‌شود.

“کجا باید بروم؟” صدایش خشن است و سعی می کند گریه اش را متوقف کند، اما به طرز بدی شکست می خورد.

“من نمی دانم.” . . زیاد نیست – چشمانم سنگین است – جاهایی که شب است و دیر. . . و هیچ چیز باز نیست. چشمانم را می بندم و همه چیز محو می شود.

صدای آژیرها مرا از خواب غافلگیر می کند. با صدای بلند می پرم و سرم به سقف ماشین می خورد.

ماشین؟ لعنتی چرا من تو ماشینم؟

نگاه می‌کنم و تسا را می‌بینم که روی صندلی راننده نشسته، چشم‌هایش بسته و پاهایش داخل بدنش جمع شده است. مدام به یاد بچه گربه خواب آلود می افتم. سرم داره من را می کشه خیلی زیاد مشروب خوردم

روشنی روز است، خورشید پشت ابرها پنهان شده و آسمان را خاکستری و دلگیر می کند. ساعت روی داشبورد به من اطلاع می دهد که ده دقیقه تا هفت است. من پارکینگی که در آن پارک شده ایم را نمیشناسم، و سعی می کنم به یاد بیاورم که چگونه از ابتدا سوار ماشین شدم.

در حال حاضر هیچ ماشین پلیس یا آژیر وجود ندارد. . . حتماً در خواب آنها را می دیدم. سرم می تپد و وقتی پیراهنم را بالا می کشم تا صورتم را پاک کنم، بوی غلیظ دود به مشامم می آید.

سوسو زدن یک مبل در حال سوختن و گریه تسا در ذهنم نقش بسته است. من برای کنار هم قرار دادن آنها تلاش می کنم. من هنوز نیمه مست هستم.

کنار من، تسا تکان می خورد و چشمانش قبل از باز شدن تکان می خورد. نمیدونم دیشب چی دید نمی‌دانم چه گفتم یا چه کار کردم، اما می‌دانم که نگاه او به من در حال حاضر باعث می‌شود آرزو کنم کاش می‌سوختم. با اون خانه. تصاویری از خانه مادرم در ذهنم موج می زند.

“تسا، من…” نمی دانم به او چه بگویم. نه ذهن من کار می کند و نه دهان لعنتی من.

موهای سفید شده جودی و کریستین که مرا از در پشتی خانه مادرم بیرون می راند، برخی از شکافهای حافظه من را از بین می برد. “تو خوبی؟” لحن تسا ملایم و در عین حال خشن است. می توانم بگویم او تقریباً صدایش را از دست داده است.

او از من می پرسد که آیا من خوبم؟

صورتش را جستجو می کنم که از سوالش گیج شده بودم. “اوه، آره؟ تو چطور؟” شاید بیشتر شب را به یاد نیاورم. جهنم، روز یا شب، اما می دانم که او باید از دست من ناراحت باشد.

او به آرامی سر تکان می دهد، چشمانش همان جستجویی را انجام می دهند که چشمان من انجام می‌دهند.

سعی می کنم به یاد بیاورم. . . پلیس ها آمدند. . .” خاطرات را که می آیند غربال می کنم. خانه در حال سوختن بود. “ما کجائیم؟” از پنجره به بیرون نگاه می کنم و سعی می کنم آن را بفهمم.

” ما در  . . خوب، من واقعاً مطمئن نیستم که کجا هستیم.” گلویش را صاف می کند و از شیشه جلو به جلو نگاه میکند. حتما خیلی جیغ می زد. یا گریه کردن، یا هر دو، چون به سختی می تواند صحبت کند. “من نمی دانستم کجا بروم و تو خوابیدی، بنابراین به رانندگی ادامه دادم، اما خیلی خسته بودم. بالاخره مجبور شدم از جاده خارج شوم.” چشمانش خون آلود و متورم است. آرایش سیاه زیر آنها آغشته شده و لب هایش خشک و ترک خورده است. او به سختی قابل تشخیص است. هنوز زیباست، اما من او را تخلیه کردم.

همین الان که نگاهش می کنم، می توانم کمبود گرما را در گونه هایش ببینم، امید را از چشمانش از دست داده، شادی از دست رفته را از لبهای پرش می بینم. من دختر زیبایی را گرفتم که عمرش را برای دیگران زندگی می کند، دختری که همیشه خوبی را در همه چیز حتی من پیدا می کرد و او را تبدیل به صدفی کردم که چشمان خالیش اکنون به من خیره شده است.

دارم خفه می شوم و در مسافر را باز می کنم: “من مریض خواهم شد. تمام ویسکی، همه رام، و همه اشتباهات من به بتن می پاشند، و من بارها استفراغ می کنم تا جایی که چیزی جز گناهم باقی نمی ماند.

فصل 8

فهرست اصلی