فصل پنج

تسا

کیمبرلی به قدری با تلفن به کریستین فحش می دهد که مجبور می شود بایستد و نفس تازه کند. دستش را به شانه‌ام می زند. “امیدوارم هاردین فقط برای پاک کردن افکارش پیاده روی رفته باشد. کریستین گفت که به او کمی فضا داده است” کیمبرلی به نشانه عدم تایید ناله می کند.

اما من هاردین را می شناسم و می دانم که او فقط با قدم زدن در اطراف “فکرش را پاک نمی کند”.  دوباره سعی می کنم با او تماس بگیرم، اما بلافاصله با پیام صوتی او مواجه می شوم. او گوشی خود را به طور کامل خاموش کرده است.

“فکر می کنی او به عروسی برود؟” کیم به من نگاه می کند. “میدونی، برای ایجاد یک صحنه؟”

می‌خواهم به او بگویم که او این کار را نمی‌کند، اما با این همه فشار بر او، نمی‌توانم این احتمال را انکار کنم.

کیمبرلی با ظرافت می‌گوید: “باورم نمی‌شود که این پیشنهاد را بدهم. ” “اما شاید تو باید به عروسی بیایی – حداقل برای اینکه مطمئن شوی که او حرفش را زیر پا نمی گذارد؟ به‌علاوه، احتمالاً او سعی می‌کند تو را پیدا کند، و اگر کسی تلفن‌ش را جواب ندهد، احتمالاً او ابتدا به اینجا نگاهی خواهد کرد.”

تصور حضور هاردین در کلیسا و ایجاد یک صحنه باعث تهوع من می شود. اما خودخواهانه امیدوارم که او به آنجا برود، در غیر این صورت تقریباً هیچ شانسی برای پیدا کردن او نخواهم داشت. این که او گوشی خود را خاموش کرده است باعث نگرانی من می شود.

“من حدس می زنم شاید من باید بروم و فقط بیرون بمانم، بیرون؟”پیشنهاد میکنم. کیمبرلی به نشانه همدردی سر تکان می دهد، اما وقتی یک مشکی براق است، قیافه اش سفت می شود

بی‌ام‌و وارد قسمت ما می‌شود و در کنار محل خودرو اجاره‌ای  کیمبرلی پارک می‌کند.

کریستین کت و شلوار پوش بیرون می آید. هیچ کلمه‌ای از هاردین وقتی نزدیک می شود نمی پرسد؟خم می‌شود تا گونه‌ی کیمبرلی را ببوسد – فکر می‌کنم یک ژست عادی است – اما قبل از اینکه لب‌هایش به پوستش برسد، کیمبرلی خودش را کنار می‌کشد.

می شنوم که با زمزمه به او می‌گوید: “متاسفم”.

کمبرلی سرش را تکان می دهد و توجهش را به سمت من معطوف می کند. دلم برایش می سوزد؛ او سزاوار چنین خیانتی نیست من حدس می‌زنم موضوع خیانت همین است: خیانت هیچ تعصبی ندارد و کسانی را که نه می فهمند و نه سزاوار آن هستند، شکار می‌کند.

کمبرلی شروع به توضیح می کند: “تسا با هاردین می آید و در عروسی او مراقب هاردین خواهد بود.” سپس او با چشمان کریستین روبرو می شود. ” طوری که در حالی که ما همه در داخل هستیم، تسا باید مطمئن شود که هیچ چیز دیگری این روز ارزشمند را مختل نمی کند.” زهر لحن او واضح ، اما او آرام است.

کریستین سرش را برای نامزدش تکان می دهد. “ما به آن عروسی لعنتی نمی رویم. نه بعد از این همه گند.»

“چرا نه؟” کیمبرلی با چشمان مرده می پرسد.

“به این دلیل” – ونس بین ما دو نفر به جلو و عقب اشاره می کند – “و به این دلیل که هر دو پسر من از هر عروسی مهمتر هستند، به خصوص این عروسی. من از شما انتظار ندارم با لبخند در همان اتاق مادر هاردین بنشینید.”

کیمبرلی متعجب به نظر می رسد، اما حداقل تا حدی از سخنان او آرام شده است. نگاه و سکوت میکنم اشاره کریستین به هاردین و اسمیت به عنوان «پسران» خود برای اولین بار مرا به هم ریخت. چیزهای زیادی وجود دارد که می توانم به این مرد بگویم – کلمات نفرت انگیز زیادی که عاجزانه می خواهم به او بگویم – اما می دانم که نباید این کار را انجام دهم. چون هیچ کمکی نمی کنداز طرفی تمرکز من باید بر روی یافتن محل اختفای هاردین و نحوه مدیریت او با اخبار باقی بماند.

“مردم صحبت خواهند کرد. مخصوصاً ساشا” کیمبرلی اخم می کند.

“من در مورد ساشا یا مکس یا هیچ کس حرفی نمی زنم. بگذار آنها حرفشان را بزنند. ما در سیاتل زندگی می‌کنیم، نه همپستد. دست‌هایش را دراز می‌کند و کیمبرلی به او اجازه می‌دهد آنها را بین دست‌هایش بگیرد. او در حالی که صدایش می لرزد می گوید: «رفع اشتباهاتم تنها اولویتی است که در حال حاضر دارم. خشم سردی که نسبت به او احساس می کنم شروع به ذوب شدن می کند، اما فقط اندکی.

کیمبرلی در حالی که دستانش هنوز در میان دستان کریستن است، می گوید: ” نباید به هاردین اجازه می‌دادی از ماشین بیرون بیاید”.

“من دقیقاً نتوانستم جلوی او را بگیرم. شما هاردین را می شناسید. و بعد کمربندم گیر کرد و نتونستم بفهمم کجا رفته است. لعنتی!” کیمبرلی به آرامی سرش را به نشانه موافقت تکان می دهد.

بالاخره حس می کنم وقت حرف زدنم رسیده است. “فکر میکنی کجا رفته؟ اگر به عروسی نیامد، کجا باید دنبالش بگردم؟”

ونس با اخم می‌گوید: “خب، من همین الان هر دو میخونه‌ای را که می‌دانم باز هستند، بررسی کردم. “فقط در مورد” وقتی به من نگاه می کند قیافه اش نرم می شود. حالا می دانم که نباید او را از تو جدا می کردم، در حالی که به او گفتم. این یک اشتباه بزرگ بود، و من می دانم که شما همان چیزی هستید که او در حال حاضر به آن نیاز دارد.”

من که نمی توانم از راه دور چیزی مودبانه به ونس بگویم، سر تکان می دهم و تلفنم را از جیبم بیرون می‌آورم تا دوباره هاردین را امتحان کنم. میدونم گوشیش روشن نیست ولی باید تلاش کنم.

در حالی که من تماس می‌گیرم، کیمبرلی و کریستین بی‌صدا، دست در دست هم به یکدیگر نگاه می‌کنند و هر کدام به دنبال نشانه‌ای در چشمان دیگری می‌گردند. گوشی را که قطع می کنم کریس به من نگاه می کند و می گوید: “بیست دقیقه دیگر عروسی شروع می شود. اگر بخواهی، می‌توانم تو را به آنجا ببرم.”

کیمبرلی دستش را بالا می گیرد. “من می توانم تسا را برسونم. تو اسمیت را بردار و به هتل برگرد.”

“اما…” کریس شروع به بحث می کند، اما با توجه به چهره او، عاقلانه تصمیم می گیرد که ادامه ندهد. “تو به هتل برمی گردی، نه؟” کریس می پرسد، چشمانش پر از ترس است.

“بله” کمبرلی آه می کشد. “من قصد ندارم این دهات را ترک کنم.”

رهایی جایگزین وحشت کریستین می شود و او دستان کیمبرلی را رها می کند. “مراقب باش و اگر چیزی نیاز داشتی با من تماس بگیر. آدرس کلیسا را می‌دانی، آره ؟”

بله “کلیدات را به من بده” کمبرلی یک دستش را دراز می کند. “اسمیت به خواب رفته و من نمی‌خواهم او را بیدار کنم”

من بی صدا رفتار قوی او را تشویق می کنم. من اگر جای او بودم کلافه می شدم. من الان از درون آشفته‌ام.

کمتر از ده دقیقه بعد، کیمبرلی مرا جلوی یک کلیسای کوچک پیاده کرد. بسیاری از مهمانان قبلاً به داخل رفته‌ و تنها چند نفر از آنها در پله های بیرونی باقی مانده‌اند. روی نیمکتی می‌نشینم و خیابان‌ها را برای هر نشانی از هاردین تماشا می‌کنم.

از جایی که نشسته‌ام، می‌شنوم که راهپیمایی عروسی در داخل کلیسا شروع می‌شود و تریش را با لباس عروسی‌اش به تصویر می‌کشم که در راهرو قدم می‌زند تا با دامادش ملاقات کند. او خندان و درخشان و زیبا است.

اما تریش در ذهن من با مادری که در مورد پدر تنها پسرش دروغ می گوید منطبق نیست.

پله ها خالی می شوند و چند مهمان آخر برای تماشای ازدواج تریش و مایک به داخل خانه می روند. دقایقی می گذرد، و من می توانم تقریباً هر صدایی را از داخل ساختمان کوچک بشنوم. نیم ساعت بعد، وقتی عروس و داماد را زن و شوهر اعلام می‌کنند، مهمان‌ها شروع دست زدن می‌کنند که من از آن  عنوان بهانه‌ای برای خروج از عروسی استفاده می‌کنم. نمی‌دانم کجا بروم، اما نمی‌توانم اینجا بنشینم و منتظر بمانم. تریش به زودی از کلیسا خارج خواهد شد و آخرین چیزی که به آن نیاز دارم این است که با عروس جدید برخورد کنم.

حداقل فکر می کنم، از همان راهی که آمدم، شروع به برگشتن کنم. دقیقاً یادم نیست، اما انگار جایی برای رفتن ندارم. دوباره گوشیم را بیرون می آورم و دوباره با هاردین تماس می گیرم، اما گوشی او همچنان خاموش است. باتری من کمتر از نیمه شارژ دارد، اما نمی خواهم آن را خاموش کنم، در صورتی که هاردین بخواهد تماس بگیرد.

همانطور که به جستجوی خود ادامه می دهم، بی هدف در محله قدم می زنم و به رستوران های اینجا و آنجا نگاه می کنم، خورشید شروع به غروب در آسمان لندن می کند. من باید از کیمبرلی می خواستم که یکی از ماشین های اجاره های آنها را قرض بگیرد، اما در آن زمان به وضوح فکر نمی کردم و او در حال حاضر چیزهای دیگری برای نگرانی دارد. ماشین اجاره هاردین هنوز در گابریل پارک است، اما من کلید یدکی ندارم.

زیبایی و ظرافت همپستد با هر قدمی که به سمت دیگر شهر برمی‌دارم کاهش می‌یابد. پاهایم درد می کند و هوای بهاری با غروب خورشید سردتر می شود. من نباید این لباس یا این کفش های احمقانه را می پوشیدم. اگر می‌دانستم امروز قرار است چطور پیش برود، لباس‌های ورزشی و کفش‌های ورزشی می‌پوشیدم تا تعقیب هاردین را راحت‌تر انجام بدهم. در آینده، اگر دوباره با او شهر را ترک کنم، آن لباس استاندارد من خواهد بود.

بعد از مدتی، نمی توانم تشخیص بدهم که آیا ذهنم دارد مرا فریب می دهد یا خیابانی که در آن پرسه می‍زنم، واقعاً آشناست. پر از خانه‌های کوچکی مانند خانه تریش، فعلاً به ذهنم اعتماد ندارم، چون زمانی که هاردین ما را به شهر آورد، در حال خواب و بیداری بودم. واقعا ممنونم که خیابان ها اکثراً خالی است و به نظر می رسد همه ساکنان برای شب در داخل خانه هستند. در غیر این صورت، اشتراک خیابان ها با افرادی که از میخانه‌ها خارج می شوند، من را بیشتر پارانوئید می کند. وقتی خانه تریش را کمی دورتر دیدم، تقریباً داشت گریه ام می گرفت

 هوا تاریک شده است، اما لامپ های خیابان روشن هستند، و هر چه نزدیک تر می شوم، به طور فزاینده‌ای مطمئن می شوم که خانه اوست. نمی‌دانم هاردین آنجا خواهد بود یا نه، اما دعا می‌کنم که اگر نیست، حداقل در باز شود، تا بتوانم بنشینم و کمی آب بخورم. ساعت‌هاست که بی‌هدف راه می‌روم. من خوش شانس هستم که به تنها خیابان این روستا رسیدم که می توانست برای من مفید باشد.

وقتی به خانه تریش نزدیک می شوم، شکل درخشان و مچاله شده‌ای به شکل آبجو حواس من را پرت کرد.. میخانه کوچک بین یک خانه و یک کوچه قرار دارد. لرزی در وجودم جاری است. برای تریش ماندن در همان خانه باید سخت بوده باشد، بنابراین مهاجمان او به میخانه آمدند تا کن را پیدا کنند. هاردین یک بار به من گفت که او به سادگی نمی تواند حرکت کند. روشی که او آن را از روی شانه انداخت تعجبم کرد. اما، متأسفانه، پول در این راه شرور است.

او اینجاست، من آن را می دانم.

به سمت در کوچک بالا می روم و وقتی در آهنی را باز می کنم، بلافاصله از لباسم خجالت می کشم. من مانند یک زن کاملا دیوانه به نظر می رسم که با لباس مهمانی و پابرهنه و کفش هایم در دستانم وارد این نوع میخانه می شود. من یک ساعت پیش از پوشیدن آنها صرف نظر کردم. پاشنه‌هایم را روی زمین می‌اندازم و پاهایم را به عقب می‌چرخانم و از درد ساییده شدن تسمه‌ها به تکه‌های پوست روی مچ پاهایم آه می‌کشم.

میخانه شلوغ نیست و طولی نمی کشد که اتاق را اجمالا نگاه میکنم و هاردین را می بینم که در کنار بار نشسته و لیوانی را به سمت دهانش بلند کرده است. قلبم به یک دفعه به زمین می خورد. می‌دانستم که او را از این طریق پیدا خواهم کرد، اما ایمانم به او در حال حاضر ضعیف شده است. با تمام وجودم امیدوار بودم که او برای تسکین درد خودش به  نوشیدن متوسل نشود. قبل از اینکه به او نزدیک شوم نفس عمیقی می کشم.

“هاردین” به شانه اش می زنم.

صندلی بار را به طرفمم می چرخاند تا رو به من شود و من با دیدنش شکمم شروع به پیچ خوردن می کند. چشمانش پر از خون و خطوط قرمز عمیق به شدت روی آنها نقش بسته تا حدی که سفیدی تقریباً ناپدید شده است. گونه هایش سرخ و بوی مشروب آنقدر سنگین است که می توانم آن را بچشم. کف دستم شروع به عرق کردن می کند و دهانم خشک می شود.

او با بدگویی گفت: “ببین کیه اینجا”. لیوانی که در دستش بود تقریباً خالی است، و من با دیدن سه لیوان خالی روی باری که در مقابلش قرار داشت، دلم فرو ریخت. “بهرحال منو چطوری پیدا کردی؟” سرش را به عقب خم می کند و بقیه مشروب قهوه ای را می بلعد قبل از اینکه مرد پشت بار را صدا بزند: “یکی دیگر!”

صورتم را طوری حرکت می‌دهم که مستقیماً جلوی صورت هاردین باشد، بنابراین او نمی‌تواند به متصدی بار نگاه کند. “عزیزم، حالت خوبه؟” من می دانم که او خودش نیست، اما نمی دانم چگونه باید با او رفتار کنم تا زمانی که بتوانم خلق و خوی او و میزان مصرف الکل او را بسنجم.

او به طرز مرموزی می گوید: “عزیزم” مثل اینکه در حال صحبت کردن به چیز دیگری فکر می کند. اما بعد یک ضربه‌ به همراه لبخندی کشنده به من می زند. “آره آره. من خوبم. بشین. نوشیدنی میخواهی؟ یک نوشیدنی بنوشید، یک نوشیدنی دیگر!”

متصدی بار به من نگاه می کند و من سرم را تکان می دهم قبل از اینکه روی چهارپایه بالا بروم به اطراف بار کوچک نگاه می کنم.

“پس چطوری مرا پیدا کردی؟” او دوباره می پرسد.

من گیج شده ام و از رفتار او عصبانی هستم. او به وضوح مست است، اما این چیزی نیست که مرا آزار میدهد. آزار دهنده برای من آرامش وحشتناک پشت صدای اوست. من قبلاً آن را شنیده‌ام و هرگز چیزهای خوبی را به همراه ندارد.

“من ساعت‌ها در اطراف راه می‌رفتم، و خانه مادرت را آن طرف خیابان شناختم، بنابراین فهمیدم . . خوب، می دانستم که باید اینجا را هم نگاهی کنم.” من از یادآوری داستان هایی که هاردین از گذراندن هر شب کن در این بار گفته بود به خودم می لرزم.

“کارآگاه کوچک من.” هاردین به آرامی در حالی که دستش را بلند کرده بود تا موهایم را پشت گوشم ببرد گفت. با وجود اضطراب فزاینده ای که در درونم موج می زند، تکان نمی خورم و کنار نمی روم.

“با من می آی؟ می‌خواهیم شب به هتل برگردیم و صبح می‌توانیم اینجا را ترک کنیم.”

درست در آن زمان، متصدی بار نوشیدنی خود را برای او می آورد و هاردین به آن نگاه جدی می کند. “هنوز نه.”

” لطفا، هاردین” چشمان خون آلودش را می بینم. “من خیلی خسته هستم، و می دانم که تو هم همینطور.” سعی می‌کنم بدون اینکه کریستین یا کن را مطرح کنم، از ضعفم علیه او استفاده کنم. آرام به او نزدیک تر می شوم. “پاهایم دارند مرا می کشند و دلم برایت تنگ شده است. کریستین سعی کرد تو را پیدا کند و نتوانست. مدتی است که پیاده روی کرده ام و واقعاً می خواهم با تو به هتل برگردم.”

 من او را آنقدر خوب می شناسم که مطمئن شوم اگر در مورد چیز خیلی سنگینی شروع کنم، آن را از دست می دهد و این آرامش در چند ثانیه از بین می رود.

“او آنقدرها هم سخت به نظر نمی رسید. من شروع به نوشیدن کردم” – هاردین لیوانش را بالا می گیرد – “در میخانه درست روبروی جایی که مرا ترک کرد.”

به او تکیه می دهم، و قبل از اینکه بتوانم چیزی بگویم، دوباره شروع به صحبت می‌کند. “یه چیزی بنوش. دوست من اینجاست – او برایت یک شات می‌خرد.” دستش را برای یک عینکی در بار تکان می دهد. ما تو یک میخانه خوب دیگه با هم برخورد کردیم، اما از آنجایی که یاد شبی در گذشته در ما زنده شده، تصمیم گرفتیم که به اینجا بیاییم. به خاطر قدیم.”

شکمم می افتاد. “دوست؟”

“یک دوست قدیمی خانوادگی.” سرش را به سمت زنی که از دستشویی بیرون می آید تکان می دهد. به نظر می رسد که او در اواخر سی سالگی، اوایل چهل سالگی است و موهای بلوند سفید شده دارد. خیالم راحت است که او زن جوانی نیست، زیرا به نظر می رسد که هاردین مدتی است با او مشروب می خورد.

دستش را می گیرم و فشار می دهدم : “واقعاً فکر می‌کنم باید برویم.” او به سرعت دور می شود.

جودیت، این ترسا است.

“جودی” او را تصحیح می کند، در همان زمان که من می گویم “تسا.”

” از ملاقاتتان خوشبختم” به زور لبخندی می زنم و به سمت هاردین برمی گردم. “لطفا” دوباره التماس می‌کنم.

هاردین می‌گوید: “جودی می‌دانست که مادرم فاحشه است” و بوی ویسکی دوباره حواس من را بمباران می‌کند.

“من این حرف را نزدم” زن می خندد. او برای سنش خیلی جوانانه لباس پوشیده. تاپ او کوتاه وشلوار جین از شکل افتاده اش خیلی تنگ است.

“او این را گفت. مادرم از جودی متنفر است!” هاردین لبخند می زند. زن غریب لبخند او را جواب می دهد. “تعجب چرا؟”

احساس می کنم که انگار من بیرون از یک شوخی خصوصی بین آنها هستم. “چرا؟” من پرسیدم بدون فکر کردن.

هاردین با نگاه خیره کننده ای به او هشدار می دهد بعد دستش را تکان می دهد و سوال من را نادیده میگیرد. با تمام وجودم دوست دارم تا او را دم میز بار بزنم اگر نمی‌دانستم که او فقط می‌خواهد دردش را بپوشاند، همین کار را می‌کردم.

“داستانش طولانیه، عروسک.” زن برای متصدی بار دست تکان می دهد. “به هر حال، به نظر می رسد که می توانید از تکیلا استفاده کنید.”

“نه، من خوبم.” آخرین چیزی که می خواهم یک نوشیدنی است.

“بخور روشن شی عزیزم” هاردین به من نزدیک تر می شود. “تو اون کسی نیستی که تازه فهمیده کل زندگیش دروغه، پس آروم باش و با من مشروب بخور.”

دلم برای او می سوزد، اما نوشیدن راه حل نیست. من باید او را از اینجا بیرون کنم. حالا.

“آیا مارگاریتاهای یخ زده خود را ترجیح می دهید یا روی سنگ؟ جودی به من گفت اینجا جای شیکی نیست، بنابراین انتخاب‌های زیادی نداری.

“من گفتم که نوشیدنی لعنتی نمی خواهم.”

چشمانش گشاد میشود، اما به سرعت خوب شد. من تقریباً به اندازه او از طغیان خودم شگفت زده شدم. صدای خنده هاردین را در کنارم می شنوم، اما چشمانم به این زن است که به وضوح از رازهایش لذت میبرد.

” باشه  پس. یک نفر نیاز به آرامش دارد.” زن دست هایش را داخل کیفش فرو می کندو یک پاکت سیگار و یک فندک را از کیف بزرگ بیرون می آورد و روشن می کند. “می کشی؟” او از هاردین می پرسد.

نگاهش می کنم و در کمال تعجب سر تکان می دهد. جودی خود را پشت سرم می رساند تا سیگار روشن را از دهانش به او بدهد. این زن لعنتی کیه؟

سیگار نفرت انگیز بین لب های هاردین قرار می گیرد و او پک می زند.

پیچکهای دود بین ما می چرخد و من دهان و بینی ام را می پوشانم.

به او خیره می شوم. “از کی سیگار میکشی؟”

“من همیشه سیگار می کشیدم. فقط از زمانی که در WCU شروع به کار کردم، نکشیدم”. او یک پک دیگر می زند. آتش قرمز درخشان انتهای سیگار به من طعنه می زند، و من دستم را به سمتش می برم و آن را از دهان هاردین می گیرم و در نیمه پر لیوانش می اندازم.

“لعنتی؟” نیمه فریاد می زند و به نوشیدنی ویران شده اش خیره می شود.

“ما اینجا را ترک می کنیم. حالا.” از میز بار پایین می آیم و آستین هاردین را می گیرم و او را می کشم.

“نه. ما نمی رویم.” او از چنگ من دور می شود و سعی می کند توجه متصدی بار را جلب کند.

جودی با صدای بلند می گوید: «او نمی خواهد بیاید.”

عصبانیت من در حال جوشیدن است و این زن فقط مرا عصبانی می کند. عمیقاً به چشم‌های مسخره‌اش خیره می‌شوم که به سختی می‌توانم آن‌ها را از میان ریملی که او روی آن نقش بسته است پیدا کنم. «یادم نیست از شما سوال کرده باشم. به کار خودت فکر کن و شریک نوشیدنی جدیدی پیدا کن، چون ما داریم می‌رویم!” من فریاد زدم.

او به هاردین نگاه می کند و انتظار دارد که هاردین از او دفاع کند – سپس سابقه بیماری بین آن دو به من می رسد. این روشی نیست که یک “دوست خانوادگی” با پسر دوستش که نیمی از سن او را دارد رفتار کند.

هاردین اصرار می‌ورزد: “گفتم نمی‌خواهم از اینجا بروم.”

من تمام راه‌های ممکن را انجام داده‌ام و او گوش نمی دهد. آخرین گزینه من این است که با حسادت او بازی کنم – یک ضربه ضعیف، به خصوص در وضعیتی که او در آن است، اما او من را رها نکرده است.

انتخاب دیگر،

در حالی که با اغراق بار را برانداز می کنم، می گویم: «خب، اگر مرا به هتل برنگردانی، باید شخص دیگری را برای انجام این کار پیدا کنم.» چشمم به جوانترین مردی که با دوستانش پشت میز نشسته می افتد. به هاردین چند ثانیه فرصت می‌دهم تا پاسخ دهد، و وقتی جواب نمی‌دهد، شروع به راه رفتن به سمت گروه مردان جوان می‌کنم.

دست هاردین در عرض چند ثانیه دور بازوی من است. “لعنت، نه، تو این کار را نخواهی کرد.”

به اطراف می چرخم و به ابزار باری که در عجله‌اش برای رسیدن به من به اون خورده بود و تلاش های مضحک ناهماهنگ جودی برای بازگرداندن او توجه می کنم.

با خم کردن سرم پاسخ می‌دهم: «پس مرا برگردان». او می‌گوید: «من تلف شده‌ام»، گویی که تمام این صحنه را توجیه می‌کند.

من می دونم، می‌توانیم یک تاکسی تماس بگیریم تا ما را به گابریل برساند و با ماشین اجاره‌ای به هتل خواهیم رسید.” در داخل کمی دعا می کنم که این قانون کار کند.

هاردین برای لحظه ای به من نگاه می کند. “تو همه چیز را فهمیدی، نه؟” او به طعنه زمزمه می کند.

“نه، اما ماندن در اینجا هیچ خوب نیست، بنابراین یا تو می روی و هزینه نوشیدنی خود را میپردازی و مرا از اینجا میبری، یا من با شخص دیگری خواهم رفت.”

چنگ سبکش را روی بازوهام رها می کند و نزدیک می شود. “من را تهدید نکن. من هم به همین راحتی می‌توانم با دیگری بروم.” او در فاصله چند سانتی‌متری صورتم می‌گوید.

حسادت من را آزار می دهد، اما آن را نادیده می گیرم. “بفرما پس با جودی برو خونه. میدونم که قبلا هم باهاش خوابیدی. من می تونم بگم.” وقتی او را به چالش می کشم، پشتم را صاف می کنم و صدایم را ثابت نگه می دارم.

او به من نگاه می کند، سپس به زن، کمی لبخند می زند. من میلرزم و او اخم می کند.”این چیزی خیلی چشمگیر نبود. من به سختی آن را به خاطر می‌آورم.” او سعی می‌کند حالم را بهتر کند، اما حرف‌هایش نتیجه معکوس دارد.

“خوب؟ قراره چی بشه؟” ابرویم را بالا می اندازم.

او غر می‌زند: «لعنتی،» سپس تلو تلو خوران به بار برگشت تا هزینه نوشیدنی‌هایش را بپردازد. به نظر می‌رسد که او فقط جیب‌هایش را روی بار خالی می‌کند، و بعد از اینکه متصدی چند اسکناس را بیرون می‌آورد، بقیه را به سمت جودی هل می‌دهد. او به هاردین نگاه می کند و بعد به من نگاه می کند، طوری که انگار چیزی ستون فقراتش را باد کرده است.

همانطور که از بارخارج می شویم، هاردین می گوید: “جودی خداحافظی می کند” و این باعث می شود که من بخواهم منفجر شوم.

با صدای بلند می گویم: «در مورد او با من صحبت نکن.”

“حسودی می کنی ترزا؟” فحش می دهد و بازویش را دور من حلقه می کند.”لعنتی، من از این مکان، این بار، آن خانه متنفرم.” با دست به خانه کوچک آن طرف خیابان اشاره می کند. “اوه! میخوای یه چیز خنده دار بدونی؟ ونس آنجا زندگی می کرد.” هاردین به خانه آجری دقیقاً در کنار میخانه اشاره می کند. یک چراغ کم نور در طبقه بالا روشن است و یک ماشین در خیابان پارک شده است. “من تعجب می کنم که او چه کار می کرد آن شب که آن مردها وارد خانه لعنتی ما شدند.” چشمان هاردین زمین را برانداز می کند و خم میشود. قبل از اینکه بفهمم چه اتفاقی دارد می افتد، بازوی او پشت سرش بلند شده است، آجری در دستش است.

“هاردین” “هاردین، نه!” آجر روی زمین می افتد و روی بتن می لغزد.

“لعنت به این.” سعی می کند به آن برسد، اما من مقابلش می ایستم. “لعنت به همه اینها! لعنت به این خیابان، لعنت به همه میخانه‌ها و همه آن خانه‌ها لعنت به همه”

دوباره تلو تلو خورد و به خیابان می رود. “اگر اجازه ندهی آن خانه را خراب کنم. . .” صدایش خاموش میشود و من کفش هایم را از پاهایم بیرون می آورم و به دنبال او از خیابان و جلوی حیاط خانه دوران کودکی اش رد می شوم.

فصل ششم

Anna Todd